امام علی (علیه السلام) فرمودند:

اَلإمامَهُ نِظامُ الاُمَّهِ؛

امامت و رهبری سامان بخش امّت است.

غررالحکم، ج1، ص 274

در جامعه خواسته ها، سلیقه ها، افکار و گرایشهای مختلف وجود دارد.
آنچه اندیشه، عمل و افراد را در مسیر «حق» هدایت می کند و از «تفرقه» نگه می دارد و جامعه را سامان می بخشد «امامت» است.
امامت مثل آن رشته ای که دانه های تسبیح یا گردن بند را در یک خط به «صف» می کشد و «نظام» پدید می آورد، در جامعه ایجاد همبستگی و وفاق می کند.
«نظام ولایت» امت اسلامی را در مقابل نیروهای دشمن و گرگهایی که برای دریدن این پیکر دندان تیز کرده اند، متّحد، مقاوم، منسجم و در نتیجه «پیروز» می سازد.
مگر نه آن که پیروزی در سایه ی اتحاد است و مگر نه آن که اتحاد در سایه ی یک پیشوا فراهم می شود؟
پس برای پیروزی و وحدت بهترین عامل «امامت» است. در عصر ظهور و حضور امامان سامان بخش اندیشه ها و اعمال پیروان معصومان (علیه السلام) بودند. در عصر غیبت این اساس و نقش بر دوش ولایت و رهبری است.
کسی که از «محور وفاق» جدا شود، دچار تفرقه می شود.
امتی هم که از «عامل وحدت» پشتیبانی نکنند، ضعیف می شوند و شکست می خورند.
آنان که بر طبل تفرقه می کوبند، به سود دشمن کار می کنند.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).